Kendime İnanamıyorum Bu günlerde garip duygular içindeyim. İki aydır ameliyatın etkisiyle kimseyle görüşemedim ya, sanki bu dünyada yapayalnız gibi hissediyorum. Bir şeyler yapmak, bir şeylerle ilgilenmek, bir şeyler başarmak istiyorum, yapamıyorum. Elime kitap alıyorum, dikkatimi toplayıp okuyamıyorum. Bir kaç sayfadan sonra elimden bırakıyorum. Bir şeyler eksik ben de. Nedir diye düşünüyorum. Ayakta bir çok işi bir anda yapabiliyorum ama eğilip yerden bir şey almakta çok güçlük çekiyorum. Bu hem çok zor hem korkutucu Bu korkuyu atmak bu kadar zor olmamalı. Bunda doktorumun etkisi de var. Eğilme, dik dur. Ben sadece inandıklarım konularda dik durabiliyorum gerisi yalan. Hep evde kalmak tv ile çok sıkı arkadaş olabiliyorum. Haber programları can yakıyor. Yanan ormanlar, savaşta ölen insanlar, bir türlü demokratikleşemeyen ülkeler, başı iyi örtülmemiş diye gencecik bir kadını öldürüyor. Ben burada Atatürk’ümü bir kez daha saygıyla anıyorum. Kadınlara verdiği haklar bize verilen en büyük değerdir. Kim ne derse desin seviyorum Atatürk’üm seni. Mekanın cennet olsun. Şu zamlar da canımızı çok yakıyor. Nasıl yapacağız? Nasıl geçineceğiz. Bir ekmek beş lira. Kalabalık aileler en çok ekmekle doyabiliyor. Çünkü yemekliklere güç yetmiyor. Biraz insaf. Ama yok işte o insaf. Bir yandan da da savaş tamtamları çalmaya başlayan devletler var. Vicdan var mı? Yok, vicdan da yok. Tüm insanlardan vicdan, merhamet bekliyorum. Yapma Haber anlatan İrfan Değirmenci bey. Şu şehit haberleri bitsin. Yine verdin bir şehit, iki yaralı asker haberini. Allah ailelerine sabır versin. Sağlık ve sevgiyle kalın canım arkadaşlarım.
